(Dit is het 2-de artikel dat ik opdraag aan Frank Bunker Gilbreth en Lillian Moller Gilbreth. Voor mij de twee enige echte helden in de bedrijfskunde. Hun werk verdient een prominentere plek in de scientific management (bedrijfskunde) – historie.
Voor meer inzicht in hun methode, en hoe ik daar zelf op voortbouw, zie: http://www.managementissues.com/index.php/organisatiemanagement/
76-management/763-scientific-knowledgemanagement-next-generation )
Lillian Moller Gilbreth was 88 jaar toen ze nog op haar gemak drie lezingen op een dag gaf. Dat was in 1965. Ze was een erkend top efficiency-expert en moeder van 12 kinderen. Deze had ze, naast haar succesvolle praktijk en niet gemakkelijk verkregen academische erkenning, in haar eentje opgevoed na het overlijden van haar man, Frank Bunker Gilbreth, 48 jaar eerder.
In 1968, op diens 100ste sterfdag, ze was inmiddels 90, besloot ze het iets rustiger aan te doen. Dat jaar werd op 3 december een Gilbreth Centennial Meeting georganiseerd door de A.S.M.E. (American Society of American Engineers). De Gilbreth’s introduceerden in 1917 (micro)bewegingsanalyse.
Haar levensdoel, een finale erkenning van het werk van haar man en haar zelf, was bereikt. En dat had heel wat eerder gekund, was er niet de tegenwerking van Frederick Winslow Taylor en zijn discipelen geweest. Zelfs nog met een dubieus bedrijfskundig-wetenschapelijk tintje. Lillian Moller Gilbreth stierf uiteindelijk in 1972 op 93 jarige leeftijd.
Het zat in de genen…
Het was een unieke combinatie: de psychologiestudie-achtergrond van Lillian en de selfmade-praktijk van Frank. De laatste begon op zijn 17-de jaar als metselaar te werken en analyseerde toen al de bewegingen van de verschillende collega’s die goed waren in het vak om uit te vinden wat ‘de enige beste manier van metselen was’. Het zat kennellijk in de genen van de man die op zijn 27 al drie kantoren bezat in Boston, San Fransisco en New York. Een en ander resulteerde in een methode van bewegingsstudie die hij samen met zijn vrouw Lillian uitbouwde. Ze gaven daarbij ook een veel menselijkere draai aan de ‘scientific management’ – beweging. Wikipedia zegt daarover het volgende over:
“Although the work of the Gilbreths is often associated with that of Frederick Winslow Taylor, there was a substantial philosophical difference between the Gilbreths and Taylor. The symbol of Taylorism was the stopwatch; Taylor was primarily concerned with reducing process times. The Gilbreths, on the other hand, sought to make processes more efficient by reducing the motions involved. They saw their approach as more concerned with workers’ welfare than Taylorism, which workers themselves often perceived as primarily concerned with profit.”
Bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Frank_Bunker_Gilbreth,_Sr.
Het verschil tussen Taylor en Gilbreth
Er waren kortom duidelijke verschillen tussen Taylor en de Gilbreth’s. Frederick Winslow Taylor, 10 jaar ouder dan Frank Gilbreth, was de eerste die de tijd om een taak te verrichten klokte. Vervolgens keek hij hoe die taak slimmer kon worden aangepakt en koppelde er een stukloon aan. Met andere woorden je diende een bepaalde taak te verrichten/een product te leveren en kreeg betaald per taak/product.
De negatieve effecten daarvan waren ook duidelijk. Misbruik door fabriekseigenaren. De stuklonen werden naar beneden gedrukt als mensen meer productief werden. Taylor vond dat die winst het management toekwam.
Box: Cutting the piecerate
Frank used to tell about trying to help improve the motions of a girl on piecework, only to find her utterly disconcerned. “What’s the use,” she told him. “The boss here cuts the piecerate when any girl earns over $ 6 a week.”
Uit: Time out for happiness van Frank Bunker Gilbreth jr.
Taylor stelde dat een medewerker niet mag worden toegestaan te produceren op basis van eigen initiatief. Hij of zij diende precies de orders te volgen die worden gegeven. De Gilbreh’s stelden dat standaardisatie en volgen van werkinstructies belangrijk was maar hadden ook oog voor het zelfstandig denken van ‘werkers’ en introduceerden juist de suggestiebox (een ideeënbus) en de Home Reading Box waarin interessante lectuur zat die ‘werkers’ konden lezen tijdens pauzes of thuis.
In het systeem van Taylor waren mensen ‘vee’, terwijl de Gilbreth’s ze zagen als personen die recht hadden op geluk. Mensen moeten aan het einde van de dag energie over hebben in plaats van oververmoeid te zijn. Dan kun je nog mooie dingen doen. Hun hele systeem van bewegingsstudies was er op gericht om overbodige bewegingen (onnodig energieverlies) te reduceren. De tijd (en energie)/efficiency winst die daardoor vrijkwam, leverde ‘Happiness Minutes’ op. En het mag duidelijk zijn dat in hun ogen ook de ‘werker’ daarvan zijn deel diende te krijgen.
Box: ‘Happiness minutes’.
“The good of your life consists of the quantity of ‘Happiness Minutes’ that you have created or caused. Increase your own record by eliminating unnecessary fatigue of the workers.”
Bron: Time out for happiness van Frank Bunker Gilbreth jr.
“Happiness minutes were the total amount of time each day that workers felt satisfied with their jobs.”
Bron: http://ahp.apps01.yorku.ca/?tag=lillian-gilbreth
“Happiness minutes in your own home occur when the homemaker is rested. When the household paperwork is organized and the bills paid on time. When meals are planned and not stressfully thrown together at the last minute.”
Bron: http://web.gc.cuny.edu/dept/arthi/part/part7/articles/buschk.html
Een minder positief Taylor puntje.
Toen Frank Gilbreth aan Taylor zijn bewegingsanalyse-systeem liet zien, merkte hij weerstand van hem en zijn discipelen. Dat ging zelfs zo ver dat ze Gilbreth zowel in de industriële wereld als in de wetenschappelijke wereld door het slijk haalden. Maar niet alleen dat. Taylor had de neiging om de ideeën van Gilbreth te jatten en op zijn eigen conto te zetten. In Time Out for Happiness staat daarover:
“But if Frank had hurt Taylor’s feelings, Taylor reciprocated when he published his now famous The ‘Principles of Scientific Management’ in February 1911.
The first edition of the book was printed privately and distributed only to members of the A.S.M.E. One paragraph said, “For more than thirty years, time and motion study men……have been devoting their whole time to scientific motion study such followed by accurate time study.”
That was bad enough because it dated motion study back to the time when Frank was thirteen years old, and Lillie was three.
In the autumn of 1911, Taylor brought out a second edition for the general public, and for some reason he had added a paragraph saying that his No. 1 disciple, Sanford Thompson, was “perhaps the most experienced man in motion study” in the United States. Incidentally, Thompson himself eventually denied this, but not untill both Taylor and Gilbreth were dead. The denial said that, “as to motion study per se, in my opinion it was original with Mr. Gilbreth.”
Bron: Time out for happiness van Frank Bunker Gilbreth jr.
Dit nog eens lezend, stel ik me zo de vraag wat er gebeurd zou zijn als Gilbreth, en niet Taylor, de boventoon had gevoerd in alle boekjes over bedrijfskunde.
Max Herold,
Juli, 2012
Meer weten?
Time out for happiness
Auteur: Frank. B. Gilbreth, Jr,
Uitgeverij: Thomas Y. Crowell Company, New York, 1970.
Klik op: Time Out for Happiness
Cheaper by the dozen
Belles on their toes
