Ferdows Kazemi is auteur van het boek 'Volos & Emotione'. Zie voor meer informatie haar C.V. op Managementissues.com.
Onlangs sprak ik een succesvolle Iraniër die 21 jaar geleden zijn land verliet om in Duitsland te gaan studeren. Ik ken hem heel goed en weet dat hij uit een zeer welvarend gezin komt. Als enig kind van een tandarts (vader) en een docent (moeder) genoot hij van een zorgeloos leven in Iran. Hij studeerde daar biologie, speelde gitaar in een band en volgde allerlei cursussen om zijn algemene ontwikkeling bij te spijkeren. Een talentvolle jongeman met veel ambities. Na de revolutie werd het land hem te bekrompen om zijn talenten tot bloei te laten komen. Vooral nadat de universiteiten langdurig dichtgingen ten gevolge van de culturele revolutie, die na de politieke revolutie in Iran plaatsvond, besloot hij Iran te verlaten. Hij was toen net getrouwd en zijn vrouw was in verwachting. Hij vertrok met een studievisum naar Duitsland. Zijn vrouw en kind volgden hem een tijdje later.
Zij studeerden allebei af in tandheelkunde. Ik hoorde dat zij naast hun studie een exportbedrijf hadden in de autohandel en was in de veronderstelling dat hij dit met het kapitaal van zijn vader die in Iran woonde had kunnen doen. Totdat ik laatst een persoonlijk gesprek met hem had in Schagen.
Zonder na te denken antwoordde ik: "nee."
Dan weet je niet waar je het over hebt, als je het over een ge?rfd basiskapitaal hebt, zei hij.
Zijn ouders sturen hem honderdduizend mark op. Dat geld zou voldoende zijn voor een paar jaar levensonderhoud en studiekosten van hem en zijn vrouw in Duitsland. Hij komt na een tijdje in aanraking met iemand die hem overhaalt om dat kapitaal te investeren in aandelen die hij voor hem zou regelen. In alle vertrouwen stelt hij zijn geld ter beschikking van die man.
Hij kende toen geen andere wereld dan de beschermde omgeving die zijn ouders voor hem gecre?erd hadden. Hij was nooit eerder in contact gekomen met mensen, die van het oplichten een kunst maken. Wantrouwen kende hij niet. De algemene ontwikkeling die hij opgedaan had kwam hem toen niet te hulp. Hij had alleen maar verstand van muziek, wijsbegeerte, de wereldgodsdiensten en biologie. En daarmee moest hij het doen.
Kort nadat hij zijn geld aan die bewuste persoon afgestaan had verdwijnt die man van de aardbodem. En hij blijft achter met lege handen en nog twee monden die gevoed moeten worden. Als buitenlandse student kunnen ze geen beroep doen op de sociale voorzieningen van de staat. En dat is het moment dat hij en zijn vrouw letterlijk honger lijden. Hun laatste centen besten ze aan hun kind en de huur om niet op straat gezet te worden.
Hij staakt tijdelijk de studie en gaat op zoek naar werk. Met veel moeite kan hij een baan vinden in een tapijtenwinkel, als schoonmaker en drager. Tussen sjouwen door hoort hij dat veel kopers interesse hebben om meer te weten over het tapijt dat ze willen kopen. Op dezelfde dag gaat hij naar de bibliotheek en haalt hij boeken waarin uitgebreid uitleg geven wordt over de motieven van de Perzische tapijten en hun geschiedenis. Voor een hoog opgeleid en getalenteerd iemand als hij is het niet moeilijk om die stof tot zich te nemen. De volgende dag gaat hij naar de winkel en biedt hij de eigenaar zijn hulp aan voor het geval dat de klanten meer informatie wensen over het product. Door die kleine inzet krijgt hij promotie en hij mag voortaan verkopen i.p.v. schoonmaken en dragen. In die winkel bouwt hij een goed netwerk op en hij hoort van anderen, dat er goed gehandeld wordt in de autobusiness. Zijn vrouw vindt ook een baan als huishoudhulp bij iemand en blijft doorstuderen. Hun kind wordt opgevangen door vrienden die hij in de zaak gemaakt had, als zijn vrouw naar college moet of gaat werken. Het wordt voor allebei hardwerken om te overleven.
Uit overlevingsdrang ontwikkelt hij een zakelijk zintuig en zodoende komt hij terecht in de autobusiness. Hij pakt de studie weer op en daarnaast handelt hij in auto`s. Tot laat in de nacht werkt hij. De kranten haalt hij s `nachts bij de drukker vandaan om de eerste te zijn die de autoverkoopadvertenties in handen krijgt. Zijn autobusiness groeit tot drie vestigingen in een grote Duitse stad en van daaruit begint hij met de export van auto`s.
De studie maken ze allebei af, maar ze mogen geen eigen praktijk hebben zolang ze niet in het bezit zijn van de Duitse nationaliteit. De regeldruk, als een zeer belemmerende factor bij het realiseren van hun ambities, weten ze vrij relatief te onderdrukken door in dienst te treden bij een Duitse tandarts. Ze zijn ondertussen rijk genoeg om geen behoefte te hebben aan een baan als tandarts, maar hun vak is hun passie en die willen ze niet zo gauw opgeven. Ze blijven allebei deeltijd werken in die functie en daarnaast runnen ze hun bedrijven. Uiteindelijk kan hij zich naturaliseren en ze besluiten voor zichzelf te beginnen. Weer een onderneming. De autobusiness geven ze uit handen en storten zich volledig op hun vak als tandarts. Daarnaast start hij een bedrijf in Iran in import van tandheelkundige producten.
Hij zei, weet je Ferdows, toen ik veel jonger was schaamde ik me voor mijn welvaart. Ik verafschuwde de zakenwereld in de veronderstelling dat de zakenlui hun rijkdom te danken hebben aan de armoede in de wereld. Totdat ik zelf honger ging lijden. De overlevingsdrang ontwikkelde bij mij een sterke wilskracht waardoor ik mijn doorzettingsvermogen optimaal ging benutten. Nu zijn we rijk, maar we zijn niet de enigen die van die rijkdom genieten. We betalen belasting over de harde en nachtelijke overuren die we jaren lang gemaakt hebben. Van onze belasting worden sociale voorzieningen betaald en dat geeft ons voldoening en maakt ons trots op ons welvarend bestaan dat geen armoede in stand houdt maar het doet verdwijnen.
De Duitse staat zou trots moeten zijn op ons die als immigrant een bijdrage geleverd hebben aan de welvaart van haar land. Mijn vrouw en ik hebben met ons werk haar economie draaiend gehouden en kunnen met trots zeggen dat we geen moment van ons leven onbenut gelaten hebben. De Duitse producten zijn mede door onze inzet naar een ander deel van de wereld geëxporteerd. Daarvan hebben zowel die landen als Duistland geprofiteerd. We hebben een zeer uitgebreid sociaal – en zakelijk netwerk opgebouwd die de menselijke interacties in stand houdt en de talenten laat bloeien. Dit allemaal mede dankzij een verloren geërfd kapitaal. En ik betwijfel of ik dit allemaal bereikt had als ik dat kapitaal niet kwijtgeraakt was.
Misschien had een investering in aandelen me, met een beetje geluk, veel meer gebracht in materi?le zin dan ik nu heb, maar had ik daarmee mijn gevoel van eigenwaarde behouden?
