Ze overleed vorige week. Een vrouw die ik kende vanaf mijn jongste jaren. De laatste tien jaar van haar leven verbleef ze in een verzorgingstehuis. Helder van geest maar een lichaam bezittend dat zo krom en star was geworden dat ze bijna geen vinger meer kon bewegen. Een zware jeugd had ze gehad. Vader jong overleden en een moeder die, zonder uitkering, in haar eentje zeven kinderen groot had moeten brengen en dat succesvol deed.
Haar man, net als zij ver in de 80, is te omschrijven als een gentleman met een hart van goud. Hij overwon vele ziektes waarbij ik altijd het gevoel had dat hij niet wilde sterven voordat zij zou gaan. Om maar voor haar te kunnen zorgen en bij haar te zijn voor zover hij dat kon. Haar niet alleen te laten. Tegelijk beiden, ondanks de fysieke moeilijkheden, liefde ervarend en uitdrukkend in hun samenzijn.
En dan is er die andere vrouw. Een Nederlandse die sinds mensenheugenis in Californië woont. Ik leerde haar goed kennen toen ik in 1998 een rondreis maakte langs de westkust van de VS en bij haar een tijdje logeerde. Een diep religieuze vrouw die inmiddels 86 is. Een vitaal lichaam, eveneens helder van geest en met een tijdloze zachte glinstering in haar ogen als uitdrukking van haar liefdevolle hart.
Een keer in de zoveel jaar als ze in Nederland is, spreek ik haar nog. Meestal begint dat met de gebruikelijke plagerijen waarbij ik haar vraag hoe het met de mannen in haar leven staat en of ze die nog uit haar buurt kan houden. Ze had eens een tijdje een dieper contact met een wat oudere Italiaan maar die viel telkens in slaap! Dat klikte niet echt. Ik moet nog steeds grinniken om dat verhaal.
De laatste keer dat ik haar zag, was twee maanden geleden. Ze was op bezoek bij familie in Rotterdam en aangezien ik toevallig ook nog vlak in de buurt een training gaf, bleek het een mooie gelegenheid te zijn om met haar ergens een hapje te gaan eten. Deze keer hield ik mijn grapjes even achterwege omdat ik had begrepen dat haar dochter minder dan een jaar geleden aan kanker was overleden. Om mijn vraag hoe ze daarmee was omgegaan, antwoordde ze:
”Toen ze overleed, vond ik dat zó unfair. Ik ben inmiddels een oudere vrouw en zij was in de kracht van haar leven. Had mij dan laten gaan! Na haar dood wilde ik niet meer verder leven. Twee maanden lang heb ik mezelf verwaarloosd. Tot ik op een dag dacht:”De Lieve Heer heeft me niet voor niets mijn leven gegeven en op deze manier ben ik geen voorbeeld en steun voor mijn kleinkinderen. Zo zit ik niet in elkaar respectievelijk ben ik niet voedend voor mijn omgeving.”
Dus toen ik me daarvan weer bewust werd, ben ik mijn leven opnieuw gaan oppakken. Ik begon mijn gebruikelijke gymnastiek-oefeningen te doen die ik al die tijd niet meer had gedaan. Vervolgens ben ik de draad oppakkend, en op mijn manier, weer dienend gaan leven. Weet je, in dat opzicht houdt mijn geloof me scherp.”
Ook het thema liefde kwam aan bod. Meer specifiek de verschillende mogelijke dimensies daarbij. Passionele liefde, liefde vanuit het hart en liefde in de geest. Sprekend over dat laatste, of misschien wel de laatste twee vormen van liefde, stuurde ze me via een kennis enkele weken geleden onderstaand verhaal. Ze vond het zo mooi en treffend en deed er het verzoek bij het te verspreiden. Bij deze.
I Still Know Who She Is
It was a busy morning, about 8:30, when an elderly gentleman in his 80s arrived to have stitches removed from his thumb. He said he was in a hurry as he had an appointment at 9:00.
I took his vital signs and had him take a seat, knowing it would be over an hour before someone would be able to see him. I saw him looking at his watch and decided since I wasn’t busy with another patient, I would evaluate his wound. On examining it I saw it was well healed, so I talked to one of the doctors and got the needed supplies to remove his sutures and redress his wound.
While taking care of his wound, I asked him if he had another doctor’s appointment this morning, as he was in such a hurry. The gentleman told me no, that he needed to go to the nursing home to eat breakfast with his wife.
I inquired as to her health. He told me that she had been there for a while! As she is a victim of Alzheimer’s disease.
As we talked, I asked if she would be upset if he was a bit late. He replied that she no longer knew who he was, that she had not recognized him in five years now.
I was surprised and asked him, ‘And you still go every morning, even though she doesn’t know who you are?’
He smiled as he patted my hand and said, ‘She doesn’t know me but I still know who she is.’ I had to hold back tears as he left, I had goose bumps on my arm and thought, ‘That is the kind of love I want in my life. True love is neither physical nor romantic’.
True love is an acceptance of all that is, has been, will be, and will not be.
Peace is seeing a sunset and knowing who to thank.
The happiest people don’t necessarily have the best of everything; they just make the best of everything they have.
The road to success is not straight. There is a curve called Failure, a loop called Confusion, speed bumps called Friends, red lights called Enemies, caution lights called Family. You will have flats called Jobs.
But, if you have a spare called Determination, an engine called Perseverance, insurance called Faith, a driver called Almighty God, you will make it to a place called Success.
I hope you share this with someone you care about, I just did. Life isn’t about how to survive the storm but how to dance in the rain.
