Vrijheid: iets voor MVO?

 

De herdenkingsrede van 4 mei van Ferdows Kazemi zoals uitgesproken in Schagen.
En voor lezers van deze site een vraag om over na te denken: is vrijheid een thema voor Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen?

De geschiedenis herhaalt zich lijkt een clich?. Maar alle clich?s zijn een afspiegeling van de werkelijkheid. De geschiedenis kan zich herhalen, maar de enige componenten die dat mogelijk maken zijn de mensen.
Het is mooi meegenomen als die herhaling een positieve wending heeft. Maar helaas is er vaak sprake van dit clich? als de negatieve kant eerder aan het licht komt.

Ieder mens heeft zijn eigen voorgeschiedenis, vreugde, pijn en verdriet. Daarom kan ieder op zijn eigen manier stukjes herkennen van de pijn bij een ander. En daar zijn de herdenkingen voor.
 

Ik weet waar je het over hebt, als je het over de armoede hebt, die je tijdens de oorlogsjaren mee moest maken. Ik kom uit Afrika, Latijns Amerika, een groot deel van Azi? en noem maar op. Delen van de wereld waar nu nog dagelijks duizenden van mijn soortgenoten van armoede sterven.

 

Ik weet waar je het over hebt als je zegt dat je van de pijn in elkaar zakte toen je dierbaren voor je ogen weggehaald werden en ge?xecuteerd. Ik kom uit een groot deel van de wereld waar de mensenrechten met voeten worden getreden, terwijl mijn overheden die 30 regels goed kennen en die verklaring getekend hebben. Mijn overheden zijn een onderdeel van een mondiale macht die ongeremd haar gang gaat, haar eigen regels maakt en mij boetes oplegt voor misdaden die ik niet gepleegd heb.
Ik weet waar je het over hebt als je zegt dat je tijdens de oorlog als kind bang was toen de Duitse vliegtuigen boven je dorp of stad vlogen. Ik kom uit Bosni?, uit Iran, uit Irak, uit Afghanistan en ik ben een kind met dezelfde gevoelens als die van jou. En ik weet niets van de machtsmotieven en de kleine en grote wereldgoden. Ik ken alleen een barmhartige God of helemaal geen God.

 

Ik weet hoe het voelt als je het slachtoffer wordt van een groepsverkrachting. Die vernedering heb ik in Sebrenica meegemaakt en dat maak ik nu nog dagelijks mee tijdens de burgeroorlogen.

 

Ik weet waar je het over hebt als je vertelt dat je tijdens de Duitse bezetting als gezin uit elkaar gehaald en ondergebracht werd bij familie, vrienden of zelfs vreemde mensen. Ik kom uit een deel van de wereld waar mensen uit angst voor hun leven continu op de vlucht zijn en het gezinsleven een vreemd begrip is. Er is dan niemand die mij onderdak kan bieden, we zijn allemaal op de vlucht.

 

Ik weet hoe het voelt als je zegt dat je je huis en je land gedwongen moest verlaten uit angst om opgepakt en ge?xecuteerd te worden, alleen omdat je joods was. Ik ben een politiek vluchteling en ik moest mijn land verlaten omdat ik een andere levensbeschouwing naleefde, die in mijn land niet toegestaan was, of omdat ik hardop zei wat ik dacht, of omdat ik met een andere seksuele geaardheid geboren was. ?n ik ben een economische vluchteling, een buitenechtelijk kindje van de scheve sociale en politieke verhoudingen in de wereld. Nee, ik krijg geen erkenning.

 

Ik weet waar je het over hebt als je zegt dat je als tweederangsburger gezien werd door de overheersende macht tijdens de oorlog. Ik maak het regelmatig mee in het vrije Westen. Niet zo direct als jij het toen meemaakte. Maar mijn ervaringen zijn net zo pijnlijk als die van jou. Ik ben een moslim die de stempel van terrorist gekregen heeft, al woon ik decennia vredig in je land. En ik ben een immigrant die moeilijk erkenning binnen je samenleving krijgt, al heb ik een volle rugzak met waardevolle ervaringen net als die van jou.

 

Het spijt me dat ik alleen mijn pijn met je kan delen. Meer heb ik niet gehad. Of nee, jij hebt me net in een tijd aangetroffen waarin ik niets meer te bieden heb. Je kent het. Dat heb je zelf tijdens de oorlog meegemaakt.
Zou je zo vrijgevend willen zijn om nu je vreugde met mij te willen delen?
Zou je me een helpende hand willen bieden tegen armoede, oorlog, geweld, discriminatie, onderdrukking en onrecht?
Zou je op je hoede willen zijn bij het bewaken van je vrijheid, je veiligheid en je democratie, zodat ik niet nog eens onder dat mom uitgebuit, gediscrimineerd en misbruikt word?
Zou je de angst voor terrorisme niet willen laten winnen van de mensenrechten zodat ik in Guant?namo niet gemarteld word en geen eerlijk proces krijg?
Zou je willen beseffen dat geweld, oorlog en onrecht niet cultuurgebonden zijn?
Zou je dat cultuurrelativisme even aan de kant willen zetten en aan mij willen denken dat ik net als jij recht heb op een menswaardig bestaan?

 

In dat geval zullen we samen werken aan een vreedzame wereld waar liefde het laatste woord heeft en het geloof in de goedheid van de mens ons ondersteuning geeft en hoop ons kracht biedt bij het bereiken van ons doel.

 

Laat ons stilstaan bij dat feit.

 

Ferdows Kazemi