Een persoonlijke ervaring met psychoneuroimmunologie.
Wanneer je het spijsverteringskanaal van de mens bestudeert, stel je vast dat het volmaakt ontworpen is om voedsel op te nemen en te verteren, maar ook om uit te scheiden wat niet opgenomen kon worden. Als iets de goede werking van de nieren en de ingewanden komt verstoren, raakt de mens geleidelijk aan vergiftigd. En dat geldt niet alleen op het fysieke vlak.
Ook op het psychische vlak hebben wij een tegenhanger voor het
spijsverteringskanaal. Wanneer de verwijdering van afvalstoffen zich niet op de juiste wijze voltrekt in het astrale en mentale lichaam, raakt de mens ook vergiftigd. Hoeveel mensen zijn reeds psychisch vergiftigd, omdat hun astrale en mentale lichaam vol zitten met afvalstoffen die door hun ongeordende gedachten en gevoelens zijn veroorzaakt! Ze weten niet dat ook op die gebieden elementen verwijderd moeten worden. En hoe dat moet gebeuren.
Uit: ‘Dagteksten’ van Omraam Mikha?l A?vanhov
Het gebeurde me enige weken geleden. Op een dinsdagmiddag en -avond gaf ik een workshop ‘ontwikkeling van een communicatiestructuur’ voor een bedrijf in het oosten van het land. Een half uur voordat ik startte, kreeg ik opeens een kriebelig gevoel in mijn rechterneusgat met een grote niesbui als gevolg. ‘Het zal wel een beetje stress zijn die tot verkoudheid aan het leiden is’, bedacht ik me. De organisatie waar ik me mee bezig diende te gaan houden, had ook immers zo zijn eigen communicatie- problemen. Nadat ik eenmaal van start was gegaan, vergat ik eigenlijk alle ‘stressgedachten’, en het eindresultaat was een uitermate gezellige en effectieve workshop. Maar die kriebels in mijn neus werden alleen maar meer. De nachten er na verstopten steevast mijn neusgaten waardoor het ademhalen niet even makkelijk ging en ik ook niet meer zo goed sliep. Alleen wat me zo verbaasde, was dat dit heel anders voelde dan verkoudheid. Een korte analyse van een deskundige leerde me dat het ook iets anders was: hooikoorts. De neus was een allergische reactie. Ik viel van verbazing van mijn stoel af. Om op mijn ouwe dag nog zo iets te krijgen. Maar ja, dat bleek wel vaker voor te komen bij het vorderen van de leeftijd. Toch had ik er een beetje genoeg van. Zeker van dat minder goed ademhalen door die allergie.
Mij schoot te binnen dat ik ooit eens een meisje had afgeholpen van een ‘nikkelallergie’, een jaar of 6 a 7 geleden (of beter gezegd: zij deed het zelf. Ik heb ‘procesmatig’ wat geassisteerd) Dit met behulp van een ‘anti-allergie’-proces zoals dat beschreven stond in een mooi boek van NLP-autoriteit Robert Dilts: beliefs: pathway to health and well being. Alleen was ik vergeten hoe ik dat toen gedaan had en dat moest ik weer even gaan nazoeken.
Op zich is het niet zo vreemd dat je een allergie op een psychisch mentale manier kunt genezen. Een allergie is immers te beschouwen als een niet-gewenste conditionering van je immuunsysteem. Dit reageert op iets waar het nu juist niet op moet reageren.
Meer in zijn algemeenheid is al in de jaren ’70 veel onderzoek gedaan naar de relatie tussen immuunsysteem en geest.
In het midden van de jaren ’70 onderzocht de psycholoog Robert Ader (Universiteit van Rochester) de invloed van psycho-sociale factoren, gedrag, overtuigingen en relaties op gezondheid. Ader deed enige eenvoudige stimulus-respons experimenten met ratten. Hij poogde ze te conditioneren in die zin dat ze een relatie legden tussen sacharine geur water en misselijkheid. De ratten dronken het water en kregen vervolgens een injectie die misselijkheid veroorzaakte. Een combinatie injectie-water was voor de ratten al genoeg: sacharine geur water betekende misselijkheid. Alleen was er een vreemde spin off. Veel ratten stierven. Ader begreep dat niet. Ze waren gezond en werden goed gevoed gedurende het gehele experiment.
Het antwoord werd gevonden in de substantie voor de injectie die de misselijkheid veroorzaakte: Cyclophosphamide. Die krachtige drug veroorzaakte niet alleen braken, het onderdrukt ook het immuunsysteem. De ratten waren (je zou kunnen zeggen: onbewust) geconditioneerd dat als ze het sacharine water alleen al roken, hun immuunsysteem te onderdrukken. Dit maakte ze meer vatbaar voor infecties.
Ader en zijn collega Cohen testten deze hypothese in een serie van
vervolgexperimenten. De resultaten waren consistent. De geconditioneerde ratten bezweken gemakkelijker aan infectieziekten dan de controlegroep. De geconditioneerde ratten hadden overigens ook minder last van auto-immuun ziekten zoals arthritis. Iets dat logisch is. Een zwakker immuunsysteem zal
zijn eigen lichaam niet zo sterk aanvallen.
Ader verzon de term ‘psychoneuroimmunologie’ voor de studie van de interactie tussen immuunsysteem, zenuwstelsel en de denkgeest. De basis van een fascinerend gebied. Het suggereert hoe negatieve emotionele states tot ziekten kunnen leiden.
Deze inzichten hebben in ieder geval een interessante vervolgvragen opgeleverd: kun je je immuunsysteem gericht opvoeden? En kan een organisatie je immuunsysteem in positieve of negatieve zin conditioneren? Op de eerste vraag blijkt het antwoord ‘ja’ op te zijn. Op de tweede vraag zou wat onderzoek moeten plaats vinden. Maar laten we eens doorgaan met de eerste vraag: kun je een immuunsysteem gericht opvoeden? Zoals al aangegeven heb je binnen NLP o.a. een soort anti-allergie-procedure. Recentelijk had een goede kennis ‘m in een cursus nog met succes toegepast bij iemand die allergisch was voor bepaalde parfums. Hoe zit die procedure nu in elkaar:
1. Ga eens bij jezelf na waar je allergisch voor bent en schrijf die
stoffen eens op. (bijv. voor de pollen van bepaalde bomen)
2. Leg aan je eigen immuunsysteem uit (alsof je tegen een persoon in je zelf praat) dat het een vergissing maakt en dat het feit dat het een vergissing kan maken zelfs wetenschappelijk gefundeerd is.
3. Maak een ecologische check door jezelf vragen te beantwoorden als: Hoe verandert je leven als je allergie zou zijn verdwenen?
Wat waren nuttige bijproducten van de allergie? (kreeg je bijv. meer aandacht of rust etc.)
4. Denk na over manieren waarmee je die nuttige bijproducten kunt
behouden ZONDER daarvoor een allergie te hoeven krijgen.
5. Bedenk vervolgens stoffen die er op lijken maar waar je NIET
allergisch voor bent (stel je bent allergisch voor pollen van bomen maar niet voor die van grassen)
6. Ben je bewust van hoe je voelt, je huid is, hoe je ademt als je zo
vrij bent van een allergie.
7. Dissocieer van jezelf: zie je zelf in gedachten aan de andere kant
van een plexiglas staan. Dus je ziet een ‘dubbel’ van jezelf volledig
afgeschermd van jou achter dat glas. De persoon (je gedissocieerde zelf) aan de andere kant van het plexiglas is zich bewust van de stoffen waar hij goed op reageert en doet in zijn gevoel alsof hij op dezelfde goede manier kan reageren op de ‘allergische’ stoffen.
8. Blijf naar je gedissocieerde zelf kijken. Geleidelijk aan, stel je
je voor, worden dan de stoffen waar je allergisch voor was uit vraag 1 in de ruimte bij de persoon ACHTER het plexiglas toegevoegd. Stel je voor dat de persoon achter het plexiglas ( je gedissocieerde zelf) NORMAAL reageert op de stoffen van vraag 1.
9. Laat het plexiglas in gedachten verdwijnen en smelt de 2 personen weer samen tot een.
10. Doe een kleine test: denk eens aan de stoffen waar je vroeger
allergisch voor was.
Toen ik zelf deze procedure op mijn eigen hooikoorts toepaste, leidde dat er toe dat ik in de nachten erna geen verstopte neus meer had. Maar helemaal verdwijnen deed hij ook niet. Het gekke daarbij was dat het symptoom ‘neus’ zich verplaatste naar ‘pijn bij borstbeen’.
Kennelijk was de ecologie (punt 2 van de instructie) in het geding. Het verhaal doorsprekend met een persoonlijke coach gaf die aan deze pijn te verkennen i.c. eens op te gaan schrijven waar je allemaal ‘pijn/angst’ van had gehad in je leven. Zij had de indruk dat ik de laatste maanden vluchtte in drukke werkzaamheden, dat ik momenteel wegliep voor dieperliggende ‘pijnpunten’ in mezelf. Ik moest haar gelijk geven. Het was gewoon waar.
Toen ik begon met opschrijven van alle ervaringen, reageerde mijn borstbeen na een tijdje heftig en wist ik daardoor dat ik op het juiste spoor was.
De hooikoorts is inmiddels helemaal verdwenen edoch mijn borstbeen voelt alsof daar een hele berg emoties op zit. Ik ben er nu enige avonden mee bezig geweest en er komen steeds meer zaken uit zeer vroege tijden naar boven waarvan ik nu pas begin te zien welke impact die op me hebben gehad.
Ook ga ik bepaalde, nog niet eerder waargenomen, patronen zien in mezelf. En dat werkt bevrijdend. Ik krijg er meer van mezelf, van mijn eigen ‘essentie’, voor terug bemerkt ik. Interessant daarbij was dat op een bepaald moment door me heen flitste dat ik een ‘allergie’ voor bepaald gedrag van mezelf begon te ontwikkelen. Ik groei daar blijkbaar uit of van af. Kennelijk is het ook de hoogste tijd dat ik zelf eens een aantal zaken ga verwerken in plaats van me primair op processen van groepen en andere individuen te richten. Kortom een grote innerlijke schoonmaakactie te houden. Interessant was in dit kader ook de opmerking die ‘mijn’ accupuncturiste enkele dagen geleden maakte. Hooikoorts heeft volgens de Chinese accupunctuur te maken met ‘verdriet’ of emotionele pijnpunten. Zij heeft met haar naaldjes geprikt op ’emotionele verwerking’. Dat gaf fysiek een soort ‘procesmatig’ gevoel. Alsof het systeem zich zelf in balans begon te brengen.
Hooikoorts, bedankt voor de impuls!
