Het was voor mij een van de meest ontroerende foto’s van mijn hele promotieplechtigheid bij de Erasmus Universiteit afgelopen donderdag, 5 oktober 2017. Een van de meest beroemde economen van Nederland – die minstens twee levens in één leven heeft geleid – verzorgde de muzikale omlijsting. Zijn naam: Roefie Hueting en tegenwoordig 87 jaar. Hij leidde meer dan 50 jaar een jazz-orkest waarbij hij vooral in de jaren ’60 en ’70 erg populair was op de radio en o.a. optrad op het North Sea Jazz festival in de late ’70-er jaren.
Hueting werd, mede op grond van zijn publicaties over de relatie tussen milieu en economie en op voorspraak van nobelprijswinnaar Jan Tinbergen, in 1967 hoofd van de afdeling Milieustatistieken van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Tinbergen was een grondleggers van het concept van de nationale rekeningen (lees: hoe bereken je het Bruto Nationale Inkomen van een land).
In 1974 promoveerde Roefie Hueting cum laude op een proefschrift met als titel: wat is de natuur ons waard? Daarmee werd hij op slag een beroemdheid in de internationale economenwereld.
Mensen als Dennis Meadows, redacteur van het gezaghebbende ‘Grenzen aan de groei’ (1972) van het MIT (Massachusetts Institute of Technology) hadden grote achting voor zijn werk. Maar ook vele huidige beroemde economen zoals Joseph Stiglitz (schrijver van tegenwoordig bekende boeken als ‘de Euro’ en ‘de prijs van ongelijkheid’) hebben veel respect voor zijn prestaties.
Roefie Hueting is de grondlegger van een fundamenteel concept getiteld het (milieu) Duurzame Nationale Inkomen. Daarmee is het Bruto Nationale inkomen te corrigeren voor milieuverliezen. Omdat daardoor het heilige geloof in het denken over economische groei in een ander daglicht kwam te staan (er zijn immers ‘grenzen’), ontstond er natuurlijk ook tegenstand tegen zijn inzichten. Onder andere vanuit de politiek. Zoals Roefie me wel eens schertsend vertelde: ‘Als een econoom zijn moeder vermoordt, maar wél juichend blijft schrijven over economische groei, dan wordt er gezegd dat hij iets verkeerds heeft gedaan, maar als econoom is er niets mis mee. Dat ligt anders bij diegenen die economische groei in een breder paradigma plaatsen.’
Jan Tinbergen, met wie Hueting begin jaren ’90 gezamenlijk nog het mDNI berekende, adviseerde hem om ‘toch vooral door te blijven gaan met argumenteren’. Dat heeft Hueting zijn hele leven, ondanks vele verbitterend makende tegenslagen, gedaan. Ook een man als Willem Drees junior, zoon van een van de meest eminente Minister-Presidenten die ons land ooit heeft gekend, tevens een bijzonder capabel econoom en oud staatssecretaris, merkte tegen Hueting op einde jaren ‘60, dat hij zijn tijd ver vooruit was en dat het nog wel 20 jaar zou duren voordat zijn inzichten écht door zouden breken.
We zijn nu 50 jaar verder en er is sprake van een heugelijke ontwikkeling. Het ziet ernaar uit dat het mDNI, en de berekening daarvan, dit jaar een officiële plek gaat krijgen in de Monitor Duurzaam Nederland van het CBS. Hulde aan deze man die zijn hele leven ‘door is blijven gaan met argumenteren’. Als er een andere Nederlander is, naast Jan Tinbergen, die de nobelprijs voor de economie verdient, dan is dat Hueting wel.
En dank je wel, Roefie. Ik ken je persoonlijk al vele jaren. Toen ik een half jaar geleden weer eens bij je thuis op bezoek kwam, en vertelde dat ik ging promoveren, bood je spontaan aan om de muzikale omlijsting te verzorgen. Dat heb je eveneens met verve gedaan. Het gaf de hele promotieplechtigheid en receptie de juiste ‘tone of voice’. Nogmaals veel dank!
Max Herold,
7 oktober, 2017
(Foto met dank aan Monica van der Hoef)
