Als je geest je studie wordt

In een artikel in het meinummer van de jaargang van 1986 van 'Pediatrics' werden de medische voordelen besproken van 'tactiele/kinestetische stimulatie van prematuur pasgeborenen.' Artsen van de medische faculteit van de universiteit van Miami verdeelden veertig te vroeg geboren baby's 'prematuur pasgeborenen' in het medisch taalgebruik – die waren geboren na een gemiddelde zwangerschap van eenendertig weken (dat wil zeggen iets minder dan acht maanden) in twee groepen. Een groep werd op de normale manier behandeld in de 'intensive care van de afdeling neonatologie. De andere groep kreeg driemaal per dag gedurende 15 minuten speciale aandacht waarbij iemand door de armgaten in de couveuse heen hen streelde en zachtjes hun armpjes en beetjes bewoog – de tactiele/kinestetische stimulatie.

De resultaten van die eenvoudige uitbreiding waren verbluffend. Hoewel alle baby's werden gevoed wanneer ze daarom vroegen ze allemaal dezelfde voeding, kregen namen de baby's die werden gestreeld dagelijks 47 procent meer in gewicht toe dan de controlegroep; ze waren alerter en begonnen zich eerder als normale baby's te gedragen. Tenslotte konden ze een week eerder dan het schema aangaf het ziekenhuis verlaten. De auteurs berekenden dat per baby 3000 dollar werd bespaard. Het contrast tussen leven en anti-leven is in dit geval zo duidelijk dat het nauwelijks toegelicht hoeft te worden. De wetenschappelijke geneeskunst heeft een stadium bereikt waarin het niet fatsoenlijk is om het woord 'strelen' te noemen – laat staan liefde en genegenheid.
Strelen wordt vermomd als het Orwelliaanse 'tactiele/kinestetische stimulatie'.

Nog Orwelliaanser is het gecontroleerde experiment uit te voeren om er achter te komen of baby's liefdevolle aandacht nodig hebben, uitgemeten in doseringen zoals hoestsiroop of jodium. Mijn diepste emoties worden echter gewekt door de groep baby's die NIET werden gestreeld. Wanneer ik er aan denk hoe zij alleen in hun persplex wiegjes liggen (die 'isolettes' worden genoemd), gestrand in de griezelige omgeving van een 'intensive care'-afdeling waar volwassen pati?nten verstarren en dikwijls psychotisch worden, komt mijn hart luidkeels in verzet. Gedeformeerd als we worden, raken we de woorden voor elementaire waarden kwijt, waardoor het mogelijk wordt dat we die waarden zelf verliezen.