De laatste weken zijn er veel verzoeken ter ondersteuning van spierziekten. In het bijzonder ALS. Elke keer als ik deze campagnes zie, moet ik denken aan het volgende verhaal dat ik vele jaren geleden las. Het komt uit het boek ‘Liefde, Harmonie en Genezing’, geschreven door Bernie Siegel (1990). De beschreven methode zal ongetwijfeld niet bij iedereen opgeld doen en werken, maar is wel een prachtig en inspirerend verhaal.
“Daar zat ik dan in mijn rolstoel voor de spiegel. In die zes maanden sinds de diagnose ALS bij mij was gesteld, waren mijn sterke spieren geslonken tot slappe, nutteloze draadjes. Ik was bezig dood te gaan aan een bijzonder snel verlopende vorm van deze ongeneeslijke ziekte en had op zijn best nog zes maanden te leven. Ik bekeek mijn aftakeling met diepe afkeer. Ik haatte de aanblik. Het spiegelbeeld van een spichtig, slechtgevormd been (de erfenis van de in mijn kindertijd doorgemaakte verlamming) naast een gigantisch, ooit gespierd been deed me afschuwelijk aan……
Aangezien ik de uren van mijn dag nu uitsluitend besteedde aan het alleen zitten in mijn rolstoel, begon ik nu te letten op wat ik dacht, in plaats van er op te reageren. Ik merkte dat er een rode draad door het weefsel van mijn leven liep – een niet aflatend geobsedeerd bezig zijn met mijn gewicht. Ik was er van overtuigd dat als ik maar ‘dun’ werd, ik als bij toverslag een oogverblindend lichaam in de spiegel zou ontwaren. Nu zat ik met acuut atrofiërende spieren: mijn armen en benen krompen steeds verder in.
Was het alleen maar toeval dat ik altijd een kleiner lichaam had willen hebben en dat de ALS die wens in vervulling liet gaan?……..
Terwijl ik thuis in mijn rolstoel zat, nog zes maanden van de dood verwijderd, kwam in mijn gedachten een enkel hartstochtelijk verlangen naar voren. In de laatste maanden van mijn leven wilde ik onvoorwaardelijke liefde ervaren. Ik wilde die zoetheid kennen. Maar hoe kon ik zelfs maar hopen dat doel te bereiken als ik mijn eigen lichaam niet kon accepteren?
De eerste stap was er op te letten, en ook opschrijven, hoeveel negatieve gedachten ik per dag over mijn lichaam had, en hoeveel positieve. Toen ik op papier zag hoe enorm de eerste in aantal de laatste overtrof, moest ik wel inzien hoe zeer ik mijn lichaam haatte.
Om deze ingebakken negatieve instelling tegen te gaan, zocht ik elke dag een aspect van mijn fysieke verschijning uit dat ik kom accepteren, hoe klein ook. Vervolgens gebruikte ik dat als aanknopingspunt voor het herschrijven van mijn idee over mijn lichaam. Elke negatieve gedachte werd gevolgd door een positieve uitspraak zoals ‘en mijn haar is echt leuk,’ of ‘ik heb beeldige handen,’ of ‘mijn heldere ogen en mijn warme gezicht doen mijn hele gezicht oplichten.’
Bij dit opschrijven elke dag kwam er ook elke dag een positief punt bij. Ik voelde me als een legpuzzel die weer tot eenheid wordt gevormd; en toen het laatste stukje op zijn plek was gelegd, veranderde mijn geestesoog van positie en zag deze het hele plaatje. Ik kon niet precies vaststellen wanneer die verschuiving plaats had gevonden, maar op een dag viel me op dat ik geen negatieve gedachten over mijn lichaam had. Ik kon in de spiegel naar mijn naakte spiegelbeeld kijken en oprecht versteld staan van de schoonheid ervan. Ik voelde me volkomen in harmonie, met een volledig onwankelbare aanvaarding van hetgeen mijn lichaam was.
Voor het eerst in mijn leven wist ik dat mijn lichaam prettig was om naar te kijken. Er was een nieuwe film geschreven en ik voelde een zacht, sensueel mens in die rolstoel zitten. Toen de oude scripts en denigrerende beelden tenslotte volstrekt verdwenen waren, kwamen ze nooit meer boven. Ik accepteerde mijn lichaam. Het hoefde niet anders te zijn; het mocht zijn wat het was en worden wat het worden zou.
Dit was een stap van een reis die mettertijd onverwachte en ongezochte fysieke vooruitgang bracht. Maar als het verloop anders was geweest en de afbraak van mijn lichaam zich had voortgezet, zou dat niets veranderd of verminderd hebben aan de geheel eigen schoonheid ervan die ik nu kon accepteren.
Mijn ziekte was een uitdaging en een geschenk. Ik werd daardoor aangezet mijn diepste gedachten, wensen en overtuigingen de loep te nemen. De reis naar zelfontdekking gaf een nieuwe structuur aan mijn leven door me naar een overweldigende beleving van het verband tussen lichaam en geest te leiden.
Mijn fysieke lichaam takelde niet verder af en begon de door ALS aangerichte verwoesting te herstellen. Deze omkering van het proces was een bijproduct van alle andere veranderingen. Het fysieke herstel deed zich niet voor omdat ik mezelf had voorgenomen te genezen, maar omdat mijn taak op aarde nog niet vervuld was. Het ging er ook om onvoorwaardelijke liefde te ervaren en niet om de dood te vermijden. En wil je echt over je leven nadenken dan moet je per 10 minuten leven.”
Max Herold,
september 2012
Bron:
Liefde, Harmonie en Genezing
Auteur: Bernie Siegel
Uitgeverij: Bosch & keuning, 1990
Klik op:
