Verhaal verteld door Guusje van der Lugt, een van de echtpaarlieden in deze kennismanagementanekdote.
In de jaren ’90 was er een Zeeuws bedrijf dat machines exporteerde naar China. En uiteraard gingen die weleens stuk of moesten ze worden onderhouden. En dat betekende dat er daarvoor kennis in het Chinese bedrijf moest zijn dat deze machines gebruikte. In Zeeland werden daarvoor cursussen gegeven door een supermonteur en het verzoek van het Chinese bedrijf was of deze man ook een opleiding in China wilde komen geven. Nu was er een klein probleem. De goede man was nooit buiten Zeeland geweest, sprak louter Zeeuws, geen Nederlands, geen Engels en laat staan Chinees. Toch werd juist deze brave man op het vliegtuig naar China gezet en via de Nederlandse ambassade werd een expat echtpaar ingeschakeld dat destijds voor de Wereldbank in Peking werkte om de Zeeuwse superexpert op te vangen zodra deze uit het vliegtuig zou stappen.
Dat gebeurde en het echtpaar besloot de man, omdat er een tweetal dagen speling zat voordat hij met de trein zou afreizen naar de stad waar hij een driedaagse training zou geven, een rondleiding te geven in Peking zodat hij een indruk kreeg van belangrijke historische monumenten en gebouwen aldaar. Tijdens die toch was het enige dat onze Zeeuw kon uitbrengen: ‘Waet een waark!’ (Vertaling: wat een werk!).
Een dag later zette het Wereldbankechtpaar de Zeeuw op de trein. Ze waren enigszins verontrust. ‘Als dat maar goed gaat’, dachten ze. ‘Er zal in die fabriek geen Zeeuwse tolk aanwezig zijn’.
Na een treinreis van zes uur werd de supermonteur opgevangen en met enige gebaren begeleid naar een hotel waar hij kon overnachten. De dag erna werd hij opgehaald en naar het bedrijf gebracht alwaar hij zijn training kon gaan geven aan Chinese technici….en zo gebeurde.
Onze Zeeuw begon zijn training te openen in het Zeeuws….en ging gelijk over tot het aanwijzen van belangrijke onderdelen, liet zeer gedetailleerd zien hoe ze uit elkaar konden worden gehaald en gaf met gebarentaal aan wanneer de Chinezen iets moesten opschrijven. Als er een dreigde weg te lopen, stak hij zijn wijsvinger op en gebaarde, gecombineerd met een reprimande in het Zeeuws, dat betrokkenen terug moest komen en dat dit niet het moment was om weg te lopen. Als het pauze was, wees hij naar zijn mond of maakte een drinkgebaar en sommeerde iedereen nonverbaal met Zeeuwse commentaren, als de training weer verder ging.
Tot grote verrassing van iedereen bleken de Chinese technici het een uitermate goede (en gedisciplineerde) training te vinden waarvoor onze Zeeuw nog een medaille van de stad kreeg waarin de fabriek was gevestigd. Ongetwijfeld zullen ze daar deze supermonteur, ook lang nadat hij weer terug was in Nederland, niet zijn vergeten.
Max Herold
September, 2020
