Klassieke organisaties laten zien dat het in een typische hiërarchie niet gemakkelijk is om aan aan kennisdeling te doen. Je zou zelfs nog verder kunnen gaan door te stellen dat medewerkers in een klassieke organisatie niet zelf op zoek gaan naar nieuwe kennis. De 'baas' vertelt hun wat ze moeten leren. Er is mogelijk een variabele die niet echt wordt gestimuleerd in een hi?rarchie en wellicht meer van belang dan we vermoeden.
Ferdows Kazemi wees me (Max Herold) op het fundamentele belang van een factor als eigenwaarde bij kennismanagement, naast het vermogen om te kunnen samenwerken. In bijgevoegd verhaal laat ze zien dat klassieke hië
Vroeger op school in Iran hadden we een vak dat "opstel" heette. Zoals de naam al zegt, moesten we een opstel schrijven over de onderwerpen die vaak door de leerkrachten bedacht werden. Het waren meestal cliché onderwerpen die elk jaar weer terugkwamen. Het voordeel van de steeds terugkerende opstellen was dat je de ontwikkeling van je eigen denkbeelden onder de loep kon nemen. Soms mochten we ook zelf weten waar we over wilden schrijven. Voor iemand als ik, die moeite heeft met schrijven op opdracht, was dat een uitkomst. Ik leefde me dan uit met schrijven over gevoelskwesties en machtsrelaties, zowel klein als grootschalig, die me overigens nog steeds boeien.
Eén van de verplichte onderwerpen was: "wat is beter, rijkdom of kennis?" Iedereen schreef dat kennis beter was dan rijkdom, ik dus ook. Totdat ik genoeg kennis verworven had om te beseffen dat deze twee niet tegenover elkaar, maar naast elkaar stonden, beter gezegd, je kon ze niet los van elkaar bestuderen.
Op de middelbare school zat ik toen. Zeventien jaar oud, idealistisch, energiek, strijdbaar en wakker. Ik begon mijn opstel met:
"Armoede is het gebrek aan rijkdom. Het is geen op zichzelf staand begrip, net als het donker dat de afwezigheid van het licht aanduidt."
Vandaag, 22 jaar later, ga ik verder met:
Armoede is het gebrek aan kennis, kennis over jezelf, over je eigen krachten, over de macht buiten je om. Armoede is jezelf overgeven aan de externe factoren die jou in hun macht willen nemen. Armoede is het ondermijnen van je innerlijke energie, je wilskracht, het gevoel van eigenwaarde. Armoede is het erkennen van armoede als een deugd, als iets dat bestaat zonder te beseffen dat dit een gecreëerde kwaliteit is door je eigen mind, die geen lef heeft om eigen krachten te erkennen waardoor je rijkelijk kan leven.
Armoede getuigt van een passieve attitude van mensen die van armoede een deugd maken om hun eigen houding te legitimeren. Rijkdom is kennis en kennis is rijkdom. Je kunt je rijkdom niet behouden als je geen kennis in huis hebt en je kunt je kennis niet bewaken en overbrengen als je niet genoeg materi?le middelen in het bezit hebt. Kennis is zien, voelen, ervaren, eigen maken of afstoten. Hoe wil je dit allemaal doen als je niet genoeg geld hebt om in contact te komen met anderen die jou iets te bieden hebben? Vroeger moest je er vaak voor reizen, tegenwoordig kun je dat via je PC doen. Hiervoor heb je middelen nodig die vaak letterlijk gekocht moeten worden. Hoe wil een wetenschapper iets onderzoeken als deze niet genoeg instrumenten ter beschikking heeft?
Natuurlijk realiseer ik me heel goed dat er altijd krachten buiten je om zijn die je graag arm zien, omdat je armoede hun rijkdom in leven houdt. Natuurlijk weet ik dat kapitalisme nog steeds haar wortels in een steeds armer wordend deel van de wereld heeft. Maar wie of wat geeft ze die macht? Dat ben jij! Dat is je passieve houding, je huidige mentaliteit die gestimuleerd wordt door de mondiale krachten die hun rijkdom op jouw verloren armoedebesef opgebouwd hebben. Je zult ze nooit kunnen bestrijden als je niet beseft dat rijkdom een groot goed is dat alleen door jouw wilskracht in stand gehouden kan worden. Als je er vanuit gaat dat armoede niet bestaat. Wat is dan aanwezig? Dat is rijkdom en die hoef je dan niet te bereiken, je moet het alleen behouden.
Arme landen zijn vaak de bron van de rijkdom van een klein deel van de wereld. In veel gevallen zitten ze op olie en goud, maar ze verrekken zelf van de honger. Hoe komt het? Ze hebben, mijns inzien, simpelweg de afwezigheid van iets erkend als de aanwezigheid van wat werkelijk niet bestaat. Hierdoor hebben ze de macht over zichzelf overgegeven aan de mondiale krachten die niets beters wilden.
Laat me eerlijk wezen, dit is de gemakkelijkste weg om te kiezen. Je door je eigen hallucinaties gecreéerde lot accepteren als hét lot dat vaak ook gerelateerd is aan de bovennatuurlijke krachten, die in wezen niets anders zijn dan de mondiale machthebbers die langzaam maar zeker je eigen krachten van je afnemen. Zolang je je niet realiseert dat jij degene bent die hun macht creëert en in stand houdt, zullen ze jou blijven uitmelken. Jij hebt je veranderd in een koe die noch kennis noch rijkdom in huis heeft. Het kan ook niet anders, want die begrippen zijn onlosmakelijk van elkaar en passen, in de wijze waarop mensen ze hanteren, zeker niet in de dierenwereld. En dan komt de bekende vicieuze cirkel opduiken. Je rijkdom is weg, je kunt geen kennis verwerven, je hebt geen kennis, je kunt je rijkdom niet terugwinnen. Je draait en draait en draait. Midden in de cirkel staat je gevoel van eigenwaarde. Hoe meer je draait, hoe duizeliger je wordt. Je ziet steeds vager. Het gevoel van eigenwaarde wordt kleiner en kleiner totdat je het niet meer ziet.
En dat is het einde. Je draait zelfs niet meer. Je blijft midden in de cirkel staan. Een verloren mens in dienst van zijn omgeving. Zonder eigenwaarde ben je niets en niemand. En wanneer je niemand bent, zijn de externe krachten datgene die tellen. Je gaf ze vroeger een bovennatuurlijke lading om los te komen van het knagende gevoel dat jou ter verantwoording riep, alles werd toen gerelateerd aan goden. Goden moest je te vriend houden om hun genade op te wekken. Tegenwoordig kun je het niet meer doen. De kennis die jezelf ooit verworven had en liet verloren gaan heeft jou de wet van oorzaak en gevolg geleerd. Dan kun je niet met de macht van goden aankomen, dan maar de mondiale machthebbers, geen goden meer maar patronen. Je laat het ter verantwoording roepende knagende gevoel sussen door te beweren dat niet jij, maar de mondiale krachten de oorzaak van je verloren rijkdom/kennis zijn.
En ik, die ooit hoopte dat het onderwerp van de opstellen geen vergelijking meer zou voorstellen tussen rijkdom en armoede, zit 22 jaar later te schrijven over rijkdom als een deugd en armoede als het gebrek aan die deugd. Nog steeds vergelijkingen. En ik heb nog steeds die droom. Ben ik te idealistisch? Is de wereld te realistisch? Of zijn de mensen simpelweg laf om hun eigen krachten te onderkennen en te erkennen?
Ferdows Kazemi. E-mail: ferdows_kazemi@hotmail.com
