Het is dagelijks nieuws: grensoverschrijdend gedrag. Je zou bijna vergeten dat het doorgaans gewoon goed gaat in de talloze interactieve ontmoetingen tussen mannen en vrouwen. Zonder #metoo discussies en bijbehorende ophef. Misschien dat we daar eens wat meer aandacht aan moeten geven. Dat wat goed gaat en hoe we daar meer van kunnen maken. En er is uiteraard nog die andere kant: relaties die worden beëindigd. Daarover gaat deze column die ik recentelijk opnieuw tegenkwam getiteld ‘De psychologische column van Mercy Hart: Van verwonde naar gezonde romantiek’.
——————————-
When two lovers love
They love the two of them
They love the one of them
In the space between.
– Yates –
Relatiecoaching. Iedereen doet er aan op de een of andere wijze. Ongewild geef je tips aan vrienden of vriendinnen als die op het punt staan een relatie te verbreken of met de brokstukken daarvan zitten. Hoe vaak heb ik zelf in mijn leven tijdens coachings- en therapiegesprekken typische ‘hartszinnen’ niet gehoord? Mensen die in die zinnen woorden uitspraken als ‘geraakt’, ‘verloren’, ‘gebroken’ en ‘pijn’. Woorden die ze verbonden met hun hart.
Geraakt worden in je hart (“Ik ben geraakt in mijn hart door haar/hem”)
Verliezen van je hart (“Ik heb mijn hart verloren aan haar/ hem”)
Gebroken hart (“Mijn hart is gebroken”)
Pijn hebben in je hart (“Ik heb pijn in mijn hart”)
Dikwijls leek het wel een zich afwikkelend en ontvouwend proces, vaker negatief dan positief, zoals ik kon waarnemen. Mensen die geraakt worden in hun hart, dat vervolgens verliezen aan een ander, waardoor ze het (laten) breken en dan met pijn blijven zitten. Sommigen storten zich vervolgens met een gebroken hart weer in talrijke relaties of verliefdheden om de pijn niet meer te voelen. De illusie creërend dat dat óók liefde is. Anderen houden ‘the opposite sex’ op verre afstand. Allemaal op de een of andere wijze een deel van zich zelf verdovend.
Daarmee tegelijkertijd iets van zichzelf kwijtrakend. Tegelijkertijd berustend in het gevoelen van hun hart wiens heelheid in brokstukken is vervallen. Brokstukken waarvan, na verloop van tijd, soms zelf niet eens meer het besef aanwezig is waar die liggen.
De tijd heelt alle wonden wordt er dan gezegd. Maar is dat wel zo? Want hoe kun je echte romantiek in je leven krijgen als je een hart hebt dat je gedeeltelijk nog steeds hebt verloren? Een verloren/gebroken hart waarvan delen, bewust of onbewust, vast zijn blijven zitten in de tijd van het verleden. Vertoevend en voelend in een al dan niet weggedrukte kwetsuur van een ware liefde die veranderde in een ware scheidingssmart.
Of in andere gevallen weer vluchtend naar de toekomst. Levend in het toekomstkasteel met de prins of prinses van morgen. De magie van echte liefde verder weg dan ooit.
Het inzicht rijpte verder dat bij mensen met een verwond hart romantiek in hun eigen leven weer een plaats kan hebben als ze delen van hun hart terug weten te vinden en terugclaimen van de plekken waar ze die zijn kwijtgeraakt. Hartsdelen die als het ware nog steeds (af)gebroken zijn opnieuw met hun hartskern verbinden opdat hun hart weer heel en krachtiger kan worden. Als iemand zijn eigen hart volledig terug heeft, en dit voldoende sterk is, kan hij of zij weer vanuit dat hart gaan leven. Dan pas kan er sprake zijn van een echt ‘hart-tot-hart’ verbinden en wordt een gezonde vorm van romantiek mogelijk.
Een mooi verhaal uit het boek Meer balsem voor de ziel van Jack Canfield & Mark Victor Hansen, van een klein meisje dat aanbelde bij haar buurvrouw die kort daarvoor haar dochter had verloren, is daarbij de moeite van het onthouden waard. In alle ernst en oprechtheid zei ze:
‘Mijn mamma zegt dat u uw dochter bent kwijtgeraakt en dat u heel erg verdrietig bent en dat u een gebroken hart heeft.’
Ze stak vervolgens verlegen haar hand uit. Daarin lag een pleister.
‘Die is voor uw gebroken hart.‘
De buurvrouw hapte naar adem en probeerde te vechten tegen de tranen. Ze knielde en omhelsde de kleine meid. Door haar tranen heen zei ze:
‘Dank je wel, kleine schat, daar heb ik heel veel aan.’
De buurvrouw ging nog een stapje verder. Ze kocht een kleine sleutelhanger met een plastic fotolijstje. Zoiets koop je om een geliefde of gezinslid altijd dichtbij je te hebben. Ze deed er de pleister in om, elke keer als ze er naar keek, weer een klein beetje genezing te ontvangen.
M. Scott Peck schreef ooit in zijn beroemde boek De andere weg : Liefde is de wil om je eigen zelf te ontplooien zodat het kan bijdragen aan de spirituele groei van zowel jezelf als van je medemensen. Om dat te kunnen moet je wel je eigen hart een gezonde plek in jezelf hebben gegeven. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het helen van je hart dé poort is tot je verdere ontwikkeling van liefde en wijsheid. Als we meer liefde en wijsheid in de wereld willen, is het afsluitend misschien wel, net zoals dat kleine meisje uit het verhaal, wenselijk dat degenen die dit artikel lezen een antwoord weten te vinden op de volgende vraag: Wat is de pleister die ik iemand met een gebroken hart kan geven…of misschien mezelf kan geven? In die zin is het misschien ook een idee om een Pleisterboek voor geraakte, verloren, gebroken en pijnlijke harten te schrijven. Iets voor jou?
Mercy Hart,
‘2015’
Bron: Toekomstkrant ‘The Future Centered News’. Deze gemaakt in 2008 waarbij toenmalige personen werden geïnterviewd alsof ze zeven jaar ouder waren en leefden in 2015.
https://www.yumpu.com/nl/document/view/20203127/we-zijn-het-zat-meetingmoreminds
